Av Anders Brenno
To dikt om døden
Anders Brenno (f. 1988) er antikvar og bibliotekar i Oslo, men kjem frå Bagn i Valdres. Han har gjeve ut Vampire Yeah på Aschehoug (2015.) Han er òg bildekunstnar, og mange av motiva er frå Bagn.
Døden søkte meg i natt
Døden søkte meg i natt –
Eg høyrde han kalle igjøno glaset.
Eg bad han leie meg på ferdi
så eg ikkji fall førr eiga hand.
Me gjekk øve gulna kjølvo.
Bråmeinde kælva spratt og stupte bak øss.
Helsinga nådde frå høgdi,
under gråndekte baldakina, frå sala tå bar.
Brostne hjarte, sukka neri kleivo.
Skinnvengjer skreik langt borte ein stan.
Stilt spurde Han meg ko eg søkte.
Eg svarde omsider: at det eg vona, va
Dei Venlege Ord.
Me drog øve tjødni.
Lik støkte fugla, det gara på vatnet
Fisken vaka under bergtogni,
kvite friveld, mest ikkji synan –
og snart såg eg
te mi store undring
soli leike på hustaki
øve Bergo!
Kjølvo: fleirtal av ei kjelve, dvs. ei eng
Skinnvengje: flaggermus
Friveld: fivreld, dvs. sommarfugl
Bøn
I bøn røre lepa seg gjønno ti-år tå natt
Våre kroppa slutta seg om hinan
Lik skrale møne under tunge kyrkjetak
Me, fallne visera
krøke øss mot midnatt
I reingjetaratns draum flyg me øve høge borge
Og me fell som brestande klukkekolva,
frå sorgkyngjande midnattstårn
under øss: dei kjærleikslause blir senkt ner i grefto
saktar enn ei nedattgåande sol
Minno ruva øve landskapet,
lik kjempa som glana ut øve fjell
gamle mumla om di skjebne
kvite kisto driv tunge i elvestraum
Å Signi!
snø på vatn driv
lik ungelik i dine auge
