Det litt abrupt grove, som òg har noko stillfare, smålåte og finslipt ved seg, er noko av det eg set pris på hos Ragnar Hovland.
Av Margunn Vikingstad
«Alle snakkar om fitte, men ingen gjer noko med det.» Eg kvapp til der eg hadde sige ned i sofaen, laurdagstung i kroppen av pizza. Året var 2018, og kveldsnyheitene på NRK rapporterte frå Samlaget sitt 150-årsjubileum med fest på Det Norske Teatret – og Ragnar Hovland blei sitert. Dette litt abrupt grove, som òg har noko stillfare, smålåte og finslipt ved seg, er noko av det eg set pris på hos forfattaren Hovland. Det er sjarmerande opprørsk (og har overlevd metoo), det er ujålete, og det er vel òg delvis med på å skjule den danna og kunnskapsrike forfattaren Hovland.
Ein held seg for god til sjølvskryt.
Den rabelaiske humoren peiker indirekte på at Hovland har sine dygder som er like så verdsvande som dei er vestlandske. Ein held seg for god til sjølvskryt. Hovlands romanpersonar derimot kan smørje godt på, utan atterhald til eigen fordel. Tankekasta i alt frå Sveve over vatna (1982), Ein motorsykkel i natta (1992), Bjørnen Alfred og hunden Samuel forlèt pappkartongen (1993), Dr. Munks testamente (1996), til Ei vinterreise (2001) vitnar om ein forfattar som evnar å gruble over livet på høgst ulike vis, men alltid med ei leiken og litterær grunnkjensle. Spennvidda hos forfattaren Hovland viser seg òg når han opptrer som vokalist med meir i kultbandet Dei nye kapellanane, og sjarmkombinasjonen Hovland/Trygve Åslund er utan like. Omsetjaren Hovland har òg gitt meg mykje glede. Men som småbarnsmor over langs, òg i ein alder av 50, er det likevel Bø og Bæ som har følgt meg lengst. Eg blir alltid i like bra festhumør når det viser seg at Bø og Bæ dansar godt, og når dei tar seg ein song etter strabasar til sjøs.
Margunn Vikingstad er litteraturkritikar i Morgenbladet og omsetjar
