Av Tharaniga Rajah
Mot vindauget kraar kråkene
svartstill fjord
eg trekker pusten
i høge graner på hi sida sit fuglane
skrattar
Skrattar mot ambulansen køyrande på smal asfalt
under tunge dekk småstein grusa
natta ein varg, enorm, eit berg
eg står utanfor porten med full Fjellräven-sekk
lungene tomme
sjukdommen hissig
tvers over skjer gatelyset gjennom gul bil, ralling
eg trekker pusten
I raud uniform ropar han: stå stilt
det blonde håret lyser opp mørkeret
eg trekker pusten
han trekker inn i ambulansen
kjem ut med blankt visir, gul rustning
legg eit munnbind og ovstore hanskar i hekken
– Ta dei på og legg vottane i sekken
til og med i fullt smittevernsutstyr er det noko med han
tryggleiken han fører seg med
– Munnbindet er så stort
seier eg medan me køyrer
knapt ser eg over
å observera så viktig for oss forfattarar
og eg har aldri vore i ein ambulanse før
ikkje sett blå skai over seta
millenniums-knottane
digitalklokka festa mot førarhuset spring med raude tal
eg trekker pusten
Eg er roleg
så roleg
ein symjar
i panikk druknar ein
Vakthavande lege vil senda meg heim utan undersøking
eg er for roleg
etter år med meditasjon, yoga og tverrfløytespeling
frykt for kjensler
for veikskap
for roleg
eg trekker pusten
slepper maska og tryglar etter oksygen
Medan me ventar på undersøkingsrom 2 rettar paramedicen munnbindet mitt og klyp meg over nasen. Det er mogleg å forma munnbindet på denne måten, men eg har festa det opp ned. No tek eg imot alle kjærteikn.
Blikket aldri avskrudd
ein respirator i eit desinfisert, mintgrønt rom
er dette mine siste ord
fryktar eg
seint diktar eg
nøye skriv eg
ferdig blir eg ikkje
eg trekker pusten
Legevakta sender meg heim med ein inhalator mot astma
eg trekker pusten
setningane mine framleis fullstendige
eg får berre ikkje anda
som ein gamling går eg
10 000 fots trykk i brystet
Sittande søv eg med alarm kvar 90. minutt
sender melding til systrene at eg lever
sender melding til legefetteren i London
eg lever
i nattetimane syng Signe Marie Rustad at ho vil døy med bootsa på
naken i senga knuar eg fyllepennen
korleis halda rytmen om anden ikkje held?
eg trekker pusten
Er leppene mine blå no?
Eg trekker pusten
for 477 525* døde
legane i Wuhan som brukar bleie for å spara tid til sjuke
eg trekker pusten
for Iran og Italia
flyktningane i Moria
eg trekker pusten
for kollapsane på gatene
sjukepleiarane risikerer liva mot mikrobane
orda mine er inga trøyst
eg skriv om nød og død
kråkene skrattar
Svart er viruset
svart er døden
svarte er kråkevengene
eg venta døden skulle gje ei ny sanning
dikt av aksept og erkjenning
men eg grin, eg grin og er fuckings redd
Grønfiolette glitrar fjørene i sola
eg trekker pusten
eg trekker pusten
*oppjuster
