Tidsskrift for kultur, samfunn og politikk

Av Martin Ingebrigtsen

det var aldri noko far og son mellom oss   heller ikkje no

eg har forsøkt å kalle dette diktet    kjære far   og liknande

men det kjennest som å gå inn i eit tomt rom  

som dette diktet er eit tomt rom

du er ikkje i det   den einaste rest som finst av deg i dette diktet er meg

*

i dag tidleg tok eg imot dødsbodskapet med ein enkel tanke:   «no er det over»

eg treng ikkje lenger forklare at du er eit menneske der ute i verda  

som ikkje vil

som ikkje kan

i staden kan eg ganske enkelt seie:   «han er død»

eg tenkte på det i heile dag   mens eg køyrde ut mot Jonsvannet for å hjelpe morfaren min med å selje familiehytta

mens eg køyrde innom Wangsmos Antikvariat med ei kasse bøker til sals

mens eg høyrde Torunn lage middag på kjøkkenet

*

først no  

når den milde seinsommarnatta mørknar utanfor vindauget på heimekontoret  

ser eg deg for meg din siste sommar

halvt sovande på Hospice Djursland

og eg blar fram til denne skissa   som eg skreiv for nokre månader sidan

som eg trudde eg skreiv om nokon andre    men, innser eg no

omtrent samtidig som eg høyrde du var blitt sjuk:

*

det er dei kvite lakenas tid  

og morgonlyset fyller den kvite gardina

*

hjartet ditt ligg att i senga

snart kjem dei og hentar det   legg det i skrinet med det andre du har mista undervegs:   ansiktet

hendene     stemma

*

så samlar dei saman sengetøyet   og vaskar blodet og sveitten ut

*

og i overimorgon er rommet tomt   før det blir nytt for nokon andre

for du har stått opp

du er lettare til sinns enn nokon gong

lettare enn den første gongen

lungene dine opna seg mot verda

og du skreik

og du skreik

Martin Ingebrigtsen (f. 1984) er poet og forlagsredaktør og er busett i Trondheim. Her kan du lese om arbeidet med diktet.

- ANNONSE -spot_img

Relaterte artiklar