Av Martin Ingebrigtsen
det var aldri noko far og son mellom oss heller ikkje no
eg har forsøkt å kalle dette diktet kjære far og liknande
men det kjennest som å gå inn i eit tomt rom
som dette diktet er eit tomt rom
du er ikkje i det den einaste rest som finst av deg i dette diktet er meg
*
i dag tidleg tok eg imot dødsbodskapet med ein enkel tanke: «no er det over»
eg treng ikkje lenger forklare at du er eit menneske der ute i verda
som ikkje vil
som ikkje kan
i staden kan eg ganske enkelt seie: «han er død»
eg tenkte på det i heile dag mens eg køyrde ut mot Jonsvannet for å hjelpe morfaren min med å selje familiehytta
mens eg køyrde innom Wangsmos Antikvariat med ei kasse bøker til sals
mens eg høyrde Torunn lage middag på kjøkkenet
*
først no
når den milde seinsommarnatta mørknar utanfor vindauget på heimekontoret
ser eg deg for meg din siste sommar
halvt sovande på Hospice Djursland
og eg blar fram til denne skissa som eg skreiv for nokre månader sidan
som eg trudde eg skreiv om nokon andre men, innser eg no
omtrent samtidig som eg høyrde du var blitt sjuk:
*
det er dei kvite lakenas tid
og morgonlyset fyller den kvite gardina
*
hjartet ditt ligg att i senga
snart kjem dei og hentar det legg det i skrinet med det andre du har mista undervegs: ansiktet
hendene stemma
*
så samlar dei saman sengetøyet og vaskar blodet og sveitten ut
*
og i overimorgon er rommet tomt før det blir nytt for nokon andre
for du har stått opp
du er lettare til sinns enn nokon gong
lettare enn den første gongen
lungene dine opna seg mot verda
og du skreik
og du skreik
Martin Ingebrigtsen (f. 1984) er poet og forlagsredaktør og er busett i Trondheim. Her kan du lese om arbeidet med diktet.
