Av Kristina Leganger Iversen
For gutane frå Toten som har lagt bort dialekta
som berre snik seg fram etter tre-fire pils
På nachspel ei natt i storbyen
Eller når dei snakkar med mor si på mobilen
som om fortida og barndomen og kjærleiken
må stele seg plass i munnen
Som har kledd på seg eit nytt mål slik ein kler på seg
enkelte klede for å gli inn i mengda
For alle som har raudna i møte med den entusiastiske
austlendingen
Det er så kult at du har dialekt altså!
For jentene frå Vestlandet som har halde fast i målet
som blir møtt som om dei har gjort ei klassereise
berre ved å flytte til Oslo
Hvordan har det egentlig vært for deg som har flytta fra bygda?
Jeg mener, å bli journalist og sånn?
For alle som har måtta forklare,
sannsynlegvis til nokon frå Oslo
at det finst stortingsfolk, regjeringsmedlemmer
forfattarar, lærarar, legar
i alle delar av landet
Og at bønder også les bøker
eller ikkje les bøker
i like stor monn
som alle andre folk
Fikk dere se teater og sånn der dere vokste opp?
At det ikkje treng å vere noka klassereise
å flytte til byen
sjølv om det har vore det
for bondestudentar i eitt hundre år og framleis for nokon er det
Til alle som føler dei har gjort ei klassereise ved å reise
og for dei som kanskje var dei første
til å studere eller skrive bøker eller til å få ein jobb på kontor
Som kanskje er familiens stoltheit
eller den alle ler litt av
fordi dei berre kan flytte papir
og har hender utan træler
Til alle som kjenner på alle timane
mellom staden dei bur og staden dei kom frå
alle åra mellom
oppveksten på heimplassen og livet i byen no
Til alle som får spørsmålet
Når kjem du heim?
Anten det betyr
Når kjem du på besøk
eller
Når skal du bli ein av oss igjen?
Til alle som kjenner vekta av håpet og ventinga
på kjøkken og kommunekontor rundt om i landet
Som har kjensla av at nokon tel innbyggarar,
utflyttarar, kvinner og fødslar
Til alle dei som hatar akkurat dette biletet av bygda
som ein plass som blir mindre og mindre
som ventar og ventar
Lik ei mor som ikkje har anna å gjere
no når fuglane har flydd reiret
Til alle dei som elskar å bu på bygda
og aldri kunne tenke seg å bu ein annan plass
Ikkje fordi det er eit reir
Ikkje fordi dei ikkje hadde høvet
men kvifor skulle dei det?
Her var folka, her var staden, her var røtene
Her gir orda og namna og lufta meining
Til alle som kjenner det i brystet
kvar gong ordet
distrikta eller distriktspolitikk
blir sagt i P2
fordi dei veit det handlar om
dei eller oss
sjølv om det ikkje alltid
er vi som får prate
for alle som veit
at det handlar om
vi skal kalle dette landet N
og at landet N skal vere
meir enn murstein og brustein
betong og børs
meir enn kafe og universitet
om vi skal ta det inn over oss
kor mjølka og mjølet kjem frå
kor fisken og kjøtet kjem frå
kor stålet og krafta kjem frå
kor alt som spirer og gror i jorda
til liks med orda
kjem frå
Og at landet som fyller namnet
N strekker seg gjennom kartet
Om vi skal kunne bu her
Om vi skal fylle namnet og landet
med liv
Frå nord til
l sør
Frå kyst til vidde
Om landet ikkje er meir
enn dei tusen lysa
i dei tusen heimar
Og lyden av dyra i og
utanfor fjøs og skogar
Om det ikkje er meir
enn summen
av summinga
av fossar i og utanfor
røyr
Av alle namna
på plassane folk
kan seie at dei bur
kan seie, her
her høyrer eg til
denne staden er
mi
Kristina Leganger Iversen er Syn og Segns huspoet.
Diktet vart trykt i Syn og Segn 2-21.
