Av Laura Djupvik
søstera mi strikkar med pinnar nummer sju
smale hender
fingertuppar glatte som snuten på ein pusekatt
ho hjelper meg med maskene eg misser
i mørket held ho rundt meg
sit ved senga til eg sovnar
*
der er ein gut i det huset som elles står tomt
hans gamle tante vart gravlagt i vinter
så heldig han er, tenk, eit hus for seg sjølv
småruta vindauge
eit rosetre langs veggen
heilt hit høyrer vi
gitarsoloen,
trommer og ein mørk vokal
*
med kikert ser vi guten på terrassen
bar på overkroppen
håret er blondt
ingen av oss er blonde
vi har svart hår, kvit hud
er vi heldige blir vi spurt om vi er franske
andre gonger engelske
vi har misjonærarmar, frekner overalt
søstera mi strikkar ein topp til seg sjølv
ser ut som eit fiskegarn
det er veldig laust, seier mor
skal den bli ferdig til i kveld, spør eg
kanskje –
ho strekker halsen
strikkar så fort ho kan
*
søstera mi tar på leppestift og nystrikka topp
eg ser alt som er under
linjene
kattesnutekyss
den kvite bh-en
ho svaiar bortover jordet
i det lange graset sauene ikkje har ete
mot det huset ingen bur i
berre i sommar
når rosene er mørke og mjuke som fløyel
sola varm
dørene opne
*
eg hentar kikkerten
guten
opnar ei øl, vinkar på
søstera mi
lause masker, lys hud
går med han inn i huset
mørkt hår angar timotei
alt med søster luktar godt
*
søstera mi er løyndomsfull
lengtande, fjern
ho strikkar ein genser til guten
på pinne nummer tre
i ull med to fargar,
etter gammalt, tradisjonelt mønster
slik prøver ho å halde han fast
lufta blir kaldare
sjøen blæs opp
trea misser verdigheit
kva med roser, seier eg
stjerner, border eller reinsdyr?
søstera mi bleiknar
bak pinnane
kald vinter
gjennom dørsprekken
huset står tomt no
kvit rim på bakken
stille
som før sceneteppet går opp
guten har ho ikkje sett
*
strikketøy og pinnar blir lagt
i ei korg
inst i skapet
eg trøystar:
kven veit kva han likar,
kven veit kvar han er
han tar ikkje bussen, går ikkje langs vegen,
er ikkje å sjå
kom, sit ved senga mi, seier eg,
slik du gjorde før
du har då meg!
søstera mi sukkar,
legg hovudet i hendene
*
tidleg om våren strikkar søstera mi
bikini
med knyting i sidene på trusa
etter ei oppskrift i eit blad mor mi abonnerer på
sola varmar gjennom vindauget
kinna våre gløder
snøen smeltar
eg legg opp masker sjølv no,
strikkar rundt og rundt
*
søstera mi blar i bunken
håpefull, ivrig
der er alltid fleire oppskrifter
til nye, uprøvde
liv
Laura Djupvik er forfattar.
Teksten er frå Strikkehistorier, som er eit prosjekt i arbeid.
Teksten er trykt i Syn og Segn 1-2022
